W Chorzenicach powstańcy pojawili się po raz pierwszy w kwietniu 1863 r. Jak zapisał w swoich wspomnieniach Józef Oksiński, jego oddział spędził Święta Wielkanocne (5-6 IV) w marszu. W drodze powstańcy zostali ugoszczeni we dworze należącym do wdowy po oficerze sztabowym z 1831 r., której nazwiska Oksiński po latach nie był pewny – wydawało mu się, że Grabińskiej. Z marszruty wynika, że musiał przechodzić przez Chorzenice, więc prawdopodobnie był to dwór Faustyny Pstrokońskiej z domu Mniewskiej (1802-1867). Właścicielka majątku była wdową po Rafale Pstrokońskim, w czasie powstania na różne sposoby je wspomagała. Po śmierci majora Polikarpa Krąkowskiego, poległego pod Broszęcinem została matką chrzestną jego córki (możliwe, że pomogła wdowie finansowo).
Dwór w Chorzenicach stan 2022 r. (fot. G. Mieczyński )
3 lipca 1863 r. konny oddział powstańców majora Aleksandra Lütticha liczący około 60 ludzi stoczył w Kaszewicach pomyślną potyczkę z 50 kozakami dowodzonymi przez setnika Krinkowa (miało zginąć 6 kozaków, a oficer został ranny). Następnie powstańcy dotarli do dworu Faustyny Pstrokońskiej w Chorzenicach. Tam w czasie odpoczynku (prawdopodobnie o świcie 4 lipca) dopadła ich pogoń złożona z niedobitków oddziału Krinkowa i sotni kozaków porucznika Fiodorowa. Zaskoczeni Polacy zostali pobici – prasa donosiła o 6 poległych i 10 rannych. Lüttich z częścią swoich ludzi zdołał uciec. Rannych leczono we dworze Pstrokońskiej (m. in. rotmistrza Romana Bocheńskiego), zajmował się tym objazdowy chirurg pochodzący z Warszawy Stanisław Markiewicz (aresztowany przez Rosjan w 1864 r.). W księdze zgonów sulmierzyckiej parafii znajdują się trzy akty, które można łączyć z potyczką pod Chorzenicami – 4 lipca w Chorzenicach zmarł Władysław Rutkowski (w akcie zgonu: Rudkowski) a w Sulmierzycach niejaki Rozpopaw (możliwe, że Rosjanin z oddziału kozaków), natomiast 5 lipca w Chorzenicach – Soberzki (prawdopodobnie jeden z rannych powstańców). Poległych w potyczce chorzenickiej pochowano pod murem cmentarnym w Sulmierzycach (patrz: Sulmierzyce).
Lüttich (Littich) Aleksander (1842-1893), s. Franciszka. W 1861 r. uciekł przed aresztowaniem za granicę. Wstąpił do Polskiej Szkoły Wojskowej w Cuneo. W powstaniu początkowo współdziałał z Oksińskim. W kwietniu 1863 r. mianowany naczelnikiem wojennym pow. wieluńskiego. Dowodził samodzielnym oddziałem, został pobity pod Wąsoszem (23 IV). Później ponownie połączył się z Oksińskim. Wziął udział w potyczkach: pod Rychłocicami (8 V), Koniecpolem (25 V), Przedborzem (25 VI), Skotnikami (29 VI). Jako samodzielny dowódca oddziału kawalerii walczył pod Kaszewicami (3 VII) i Chorzenicami (4 VII). Przed bitwą pod Kruszyną został wyznaczony na dowódcę mającego się sformować w Kaszewicach oddziału piechoty złożonego z ochotników z Radomszczańskiego. Z powodu pojawienia się kozaków nie doszło do wykonania zadania. We wrześniu 1863 r. został naczelnikiem wojennym pow. łęczyckiego. Dosłużył stopnia majora. Uczestniczył w bitwie pod Dalikowem (10 IX). Po powstaniu studiował weterynarię we Francji. Osiadł w Galicji, zmarł we Lwowie.
Bocheński Roman (1842-1907), s. Tadeusza i Karoliny z Krauzów (właścicieli majątku Ruda), ur. 30 VII 1842 r. w Rudzie [Malenieckiej]. Przed powstaniem podporucznik dragonów w Kielcach. 25 III 1863 zdezerterował i przystąpił do oddziału Czachowskiego, następnie był w oddziale Kononowicza, ranny w nogę od kuli pod Wąchockiem. Po kuracji przystąpił w stopniu rotmistrza do oddziału Lütticha. Wziął udział w potyczce pod Kaszewicami, gdzie ubito pod nim konia. Został ciężko ranny (18 ran ciętych) pod Chorzenicami (4 VII 1863) i początkowo uznany za zmarłego. Ukrywał się i leczył we dworze Faustyny Pstrokońskiej. Członek lwowskiego Towarzystwa weteranów polskich z roku 1863. Zm. w Stanisławowie (uzupełnienia: AGAD, sygn. 1/245/0/2/10, ark. 22, 28; akt ur. 99/1843, parafia Lipa).
Fragment poplamionej krwią koszuli Romana Bocheńskiego rannego w potyczce pod Chorzenicami (fot. Dobiecka A., Od 23 stycznia 1863 do 22 kwietnia 1864 : dziennik pisany przez A.D. w Drzewicy, BN, rkp., sygn. 9790 II, b.p.)
Rutkowski Władysław Marek h. Bończa (1839-1863), s. Ignacego i Bogumiły ze Strzeleckich, ur. 25 IV 1839 r. w Dębowcu w parafii Wiewiec, ziemianin. Służył w oddziałach Langiewicza, Oksińskiego i Lütticha. 22 VI 1863 r. mianowany podporucznikiem. Zginął w potyczce pod Chorzenicami 4 VII 1863 r. o godz. 4 rano (akt. ur. 28/1839, Wiewiec; akt zgonu 131/1863, Sulmierzyce; Rozkaz dzienny Rządu Narodowego nr 8).
Akt zgonu Władysława Rutkowskiego