13 kwietnia 1863 r. na cmentarzu w Chabielicach pochowano siedmiu poległych powstańców w potyczce pod Broszęcinem (10 IV). Kazanie, które wygłosił na tej ceremonii ówczesny proboszcz parafii w Wiewcu ks. Paweł Knapiński uznane zostało przez władze za podburzające, za co duchownego aresztowano, a następnie zesłano na Syberię.
Knapiński Paweł (1818-1885) – duchowny katolicki. Ur. się 26 I 1818 r. w Godzieszach Wielkich (wieś i siedziba parafii w pow. kaliskim), jako syn Pawła i Franciszki. W źródłach pojawiają się rozbieżne daty urodzenia: 14 I 1818 r. (katalogi diecezji kujawsko-kaliskiej z lat 1857-1863), 15 I 1818 r. (katalogi diecezji kujawsko-kaliskiej z lat 1845-1856) i 26 I 1818 r. (katalogi diecezji kujawsko-kaliskiej z lat 1843-1844). Z tego powodu przyjęto datację zamieszczoną w najstarszych katalogach, lecz problem ustalenia właściwej daty czeka na dalsze badania naukowe, tym bardziej, że w księgach metrykalnych z parafii Godziesze Wielkie nie odnaleziono aktu chrztu P. Knapińskiego, natomiast pod datą 14 I 1819 r. odnotowano narodziny Pawła Knapa, s. Pawła i Franciszki z d. Kusz – być może wpis ten dotyczy tej samej osoby. P. Knapiński miał brata Franciszka, wcześnie osierociła ich matka. W tej sytuacji ojciec ożenił się powtórnie i z tego związku przyszło na świat jeszcze troje dzieci. P. Knapiński wykształcenie początkowe zdobył w szkole elementarnej w Godzieszach Wielkich, a następnie kształcił się w Szkole Obwodowej Filologicznej w Kaliszu, gdzie dał się poznać jako niezwykle zdolny uczeń (pobierał zasiłek naukowy dla utalentowanej młodzieży pochodzącej z ubogich rodzin). W 1839 r. wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie w 1842 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Był uzdolniony muzycznie (grał na fortepianie i skrzypcach). Jako wikariusz posługiwał w dwóch parafiach: Dzietrznikach (1842-1844) i Kłobucku (1844-1853). Od 1853 r. był komendarzem, a od 1855 r. proboszczem w parafii Wiewiec (dekanat brzeźnicki). W czasie swojej posługi m.in. podniósł kondycję gospodarczą kościelnego majątku ziemskiego oraz wzniósł wg projektu Józefa Orłowskiego nowy murowany kościół, wyposażając go w stylowy drewniany ołtarz (nabyty z klasztoru oo. Karmelitów w Warszawie) oraz obrazy pędzla Ludwika Paprockiego i Edwarda Petzolda. Kolejne jego przedsięwzięcia gospodarcze zahamował wybuch powstania styczniowego w 1863 r., który zaważył na jego dalszym życiu. Wiosną w północno-zachodniej części dekanatu brzeźnickiego pojawił się oddział powstańczy płk. Teodora Cieszkowskiego, który w bitwie pod Broszęcinem (10 IV 1863) poniósł druzgocącą klęskę. Poległ dowódca płk. T. Cieszkowski i 6 jego żołnierzy (Józef Bykowski, Jan Imielnicki, Hipolit Kozłowski, Polikarp Krąkowski, Stefan Szymański i Tomasz Witkowski). Pogrzeb całej siódemki odbył się 13 IV 1863 r. w parafii Chabielice, przeradzając się w antycarską manifestację polityczną. P. Knapiński za wygłoszoną w czasie pogrzebu mowę, określoną później przez urzędników rosyjskich jako „podburzającą”, został 7 VI 1863 r. o godz. 2.00 w nocy aresztowany na plebanii wiewieckiej. Dwóch oficerów i 14 kozaków z Radomska odtransportowało go do aresztu w Radomsku, skąd przewieziono go przez Częstochowę do Cytadeli w Warszawie, gdzie przebywał w X pawilonie. Polowo-Wojenny Sąd, rozpatrując skierowane przeciw niemu zarzuty na tle wykroczeń politycznych, 23 IX 1863 r. wydał wyrok, na mocy którego został skazany na zesłanie na Syberię i pozbawienie wszelkich praw stanu. Tułaczkę rozpoczął 10 X 1863 r. Przebywał m.in. w miejscowościach: Tobolsk i Tar (gub. tobolska), Minusińsk, Krasnojarsk, Kańsk i Niżne Zaimka (gub. jenisejska), Irkuck i Tunka nad jeziorem Bajkał (gub. irkucka), Mezeń nad Morzem Białym (gub. archangielska), Jarosław nad Wołgą (gub. nowogrodzka) i Twer (gub. twerska). W tej ostatniej miejscowości spędził co najmniej 4 lata (ok. 1877-1881). W tym czasie doszło do zmiany władcy na tronie carskim. Urzędujący od 1881 r. nowy car Aleksander III już w następnym roku zawarł umowę między Rosją a Stolicą Apostolską, w wyniku czego zelżała nieco polityka władz państwowych wobec represjonowanych duchownych. Ks. Knapiński na mocy amnestii z 1 XII 1883 r. mógł powrócić do swojej Ojczyzny, z zastrzeżeniem, że nie ma prawa wykonywać żadnych posług religijnych. W pierwszej połowie 1884 r. przebywał już w Haliczu (gub. kostromska), skąd jeszcze tego samego roku dotarł do Kłobucka (dekanat częstochowski), gdzie zamieszkał na plebanii u swego dawnego proboszcza ks. Ignacego Jarnuszkiewicza. Nie cieszył się długo wolnością, bowiem zm. 22 II 1885 r. w Kłobucku i tam spoczął na miejscowym cmentarzu parafialnym. (J. Kapuściński, Knapiński Paweł, [w:] Radomszczański Słownik Biograficzny, t. II, Radomsko 2019, s. 84-85).
6 października 1863 r. pod Wiewcem powstańcza jazda pułkownika Kajetana Słupskiego starła się z idącym od Kalisza oddziałem pod dowództwem ppłk. Tarasienki. Rosjanie posiadali (według różnych źródeł) dwie lub trzy roty piechoty (Kopernicki pisał nawet o 5), sotnię kozaków, półtora lub dwa szwadrony dragonów (huzarów) i dwa działa. Najpełniejsza relacja dotycząca potyczki znajduje się we wspomnieniach F. Kopernickiego, uzupełniają ją notatki prasowe. Po krótkiej utarczce flankierów obydwu stron Tarasienko cofnął się drogą w kierunku Krzywanic. Rozwinął swe siły na polach między dworem a znajdującym się z lewej strony lasem. Piechota bojąc się zasadzki nie wychodziła z lasu. Przeciwko Polakom ruszył tylko jeden pluton huzarów w szyku kolumnowym. Słupski natarł na niego obydwoma szwadronami – jednym od frontu, drugim zza dworu na lewe skrzydło. Huzarzy pierzchli, wielu zostało zabitych i rannych W prasie podano, że polska jazda szarżowała trzykrotnie i za każdym razem łamała szyk nieprzyjaciela. Twierdzono również, że Słupskiemu dzięki umiejętnemu manewrowaniu udało się wyeliminować z udziału w walce rosyjską piechotę. Jednak to raczej huzarzy sami pozbawili się osłony ognia własnej piechoty, ponieważ zbyt daleko wysforowali się przed swoje linie. W relacjach prasowych podawano informację, że jeden pluton powstańczej jazdy nie był zaangażowany bezpośrednio w walkę, ale miał za zadanie zdezorientowanie wroga – w jaki sposób, nie wyjaśniono.
Według źródeł polskich poległo 20 Rosjan. Tarasienko, aby ukryć rozmiar klęski, z pola bitwy zabrał rannych oraz tylko jednego zabitego. Pozostałych 9 huzarów, 8 kozaków i 2 oficerów pochowano w Krzywanicach. Prasa twierdziła, że 13 rannych leczono w szpitalu w Radomsku, a spośród nich co najmniej dwóch zmarło. Polacy mieli 5 zabitych i 6 rannych. W księdze zejść parafii w Wiewcu znajdują się akty zgonu pięciu poległych powstańców: Wincentego Juskiewicza (ur. ok. 1829), Józefa Modrzejewskiego (ur. ok. 1834), Adama Raura (ur. ok. 1828), Juliana Slezengera (ur. ok. 1833) i Tenczyca (pseudonim, ur. ok. 1833, poch. z Litwy). Z aktów zgonu wynika, że bitwa pod Wiewcem / Krzywanicami miała miejsce około godz. 14. T. Żychliński podawał jeszcze jedno nazwisko poległego Polaka, miał nim być niejaki Neugebauer (poch. z Poznańskiego, podoficer kawalerii pruskiej), który za niesubordynację został cięty pałaszem przez rotmistrza Zarębę. Być może powstaniec ten został tylko ranny, ponieważ jego zgon nie został odnotowany w księdze zejść parafii.
Słupski Kajetan, poddany pruski. Służył 18 lat w pruskim 6. pułku ułanów. Wziął udział w wydarzeniach 1848 r. w Wielkopolsce. W powstaniu styczniowym początkowo walczył na terenie woj. mazowieckiego, gdzie zorganizował niezależny oddział. 17 V stoczył wygraną bitwę pod Babskiem, a po przejściu w Sieradzkie 23 V kolejną w Niewieszu k. Poddębic. Po połączeniu się z płk. Callierem dowodząc jazdą wziął udział w bitwie pod Grochowami (30 V). 3 VI oddział Calliera poniósł klęskę, a Słupski ratując tabory odłączył się od głównych sił. W lipcu i sierpniu organizował jazdę w pow. piotrkowskim, został dowódcą 2. pułku ułanów w brygadzie Taczanowskiego w randze pułkownika. Uczestniczył w bitwie pod Kruszyną (29 VIII), później na rozkaz F. Kopernickiego mianowany dowódcą samodzielnego oddziału kawalerii. Stoczył pomyślną potyczkę pod Wiewcem i Krzywanicami (6 X), następnie połączył się z oddziałem A. Matuszewicza. Po bitwie pod Rudnikami (15 X) jego oddział był ścigany przez Rosjan, po kilku potyczkach został rozbity. K. Słupski ze względu na odniesioną kontuzję musiał zaprzestać walki i wyjechał za granicę (uzupełnienia:M. Zwoliński, Powstanie styczniowe na ziemi częstochowskiej : 160 rocznica, Częstochowa 2022, s. 87).
Powstańcy związani z Wiewcem
Chmielewska Emilia, poch. ze wsi Apoldowa(?) w Wielkim Księstwie Poznańskim, ur. ok. 1818 r., wdowa, szlachcianka. Przetrzymywała u siebie powstańców, aresztowana 5 VI 1864 r. we wsi Wiewiec w czasie zbiórki pieniędzy dla powstańców z rozbitych oddziałów. Skazana na nadzór policji i osiedlenie w południowych guberniach Rosji. Wysłana 29 VII 1864 r. do gub. woroneskiej w 36. partii zesłańców, na mocy decyzji MSW z 18 V 1865 r. powróciła do rodziny.
Frydrych Alfons, kupiec z Piotrkowa. Opuścił miejsce zamieszkania 16 I 1863 r., służył w oddziałach Oksinskiego, gen. Taczanowskiego i Słupskiego. Poległ 15 X 1863 r. pod Świątkowicami w Wieluńskim jako porucznik kawalerii, wg innych źródeł pod Rudnikami w Kaliskiem.
Frydrych Wilhelm, podporucznik, pomocnik inspektora policji w Ozorkowie, ewangelik. Członek partii Oksińskiego, a następnie A. Matuszewicza i K. Słupskiego. Ranny pod Starcami k. Złoczewa (15 X 1863) dostał się do niewoli, przetrzymywany w więzieniu w Piotrkowie.
Grottgier Jarosław, ur. w 1840 r. we Lwowie, oficer austriacki. W powstaniu służył jako rotmistrz w oddziałach: Mossakowskiego, Oksińskiego, Taczanowskiego, Matuszewicza i Słupskiego. Brał udział we wszystkich bitwach stoczonych przez tych dowódców. Ranny pod Mokrskiem, dostał się do niewoli, zesłany na ciężkie roboty na Syberię. Po powrocie był urzędnikiem kolejowym.
Grodzicki Bolesław (1843-1867), s. Michała, dzierżawcy lub właściciela majątku Wiewiec. Dowódca w stopniu podporucznika oddziału żandarmerii narodowej w pow. piotrkowskim. Za nadużycia odesłany do służby w 2. pułku ułanów E. Taczanowskiego jako szeregowy. Oskarżony przez Rosjan o przynależność do oddziałów powstańczych w stopniu oficera, skazany na 4 lata robót katorżniczych, wysłany na Syberię 19 XI 1864 r. Utonął w rzece Orling w nieznanych okolicznościach. Zachowały się jego listy pisane z zesłania. Na Starym Cmentarzu w Radomsku znajduje się symboliczny grób Bolesława Grodzickiego, inskrypcja zawiera błędną datę urodzenia i niepotwierdzone okoliczności śmierci.
List z zesłania Bolesława Grodzickiego do rodziców (AMRR)
Kucharski Leon, ur. w 1841 r., wpisany na listę weteranów powstania styczniowego jako mieszkaniec Wiewic (raczej: Wiewca).
Marmalik Boniek, s. Feliksa, ur. ok. 1843 r., włościanin, poch. z Wiewca. Służył w oddziale Oksińskiego, wzięty do niewoli 5 II 1864 r. w Struży, wysłany do Pskowa do rozpatrzenia sprawy przez MSW, sądzony we Włodzimierzu, skazany na 2 lata w tulskiej rocie aresztanckiej.
Orłowski, dowódca szwadronu w oddziale K. Słupskiego, wziął udział w potyczce pod Wiewcem (6 X 1863).